Overzicht 2012

Beste donateurs,

Jullie zullen in december wel gedacht hebben, waar blijft die Frits nou met zijn verslag? Doet hij nog wel iets nuttigs of zit hij zijn tijd te verlummelen?

Mijn antwoord is heel simpel, ik zat vanaf half oktober tot begin januari in Vietnam/Cambodja; ik maakte drie reizen kort achter elkaar en ben dus een tijdje niet in Nederland geweest.

Daarna moest/mocht ik alweer snel vertrekken naar Indonesië. Nu ben ik voor iets langere tijd thuis en dus eindelijk in de gelegenheid om mijn verslag te schrijven.

Maar om direct met de deur in huis te vallen: het gaat uitstekend met de Stichting!!

Weeshuis
En wat nog belangrijker is, het gaat zeer goed met de “moeder” van het weeshuis. Een tijd lang kom ik niet met mijn groepen naar het weeshuis, de druk kon ze gewoon niet aan. Al die tijd ben ik er zelf wel iedere keer naar toe gegaan om hen van voedsel en eten te voorzien. Bij ieder bezoek zag ik “moeder” een stuk opknappen en begin januari heb ik met een groep het weeshuis weer bezocht, deze keer met een heel bijzondere reden (zie artikel hieronder).

Het is en blijft iedere keer een warm bad waarin ik terecht kom als ik het weeshuis bezoek, diegenen die met mij daar geweest zijn, kunnen dat alleen maar beamen.

Wat wel jammer is, maar dat is typisch Cambodjaans; er is niets veranderd in hun gedachten over de toekomst mocht “moeder” toch echt niet meer het weeshuis kunnen runnen.

Men leeft in Cambodja van dag tot dag en verder kijken behoort gewoon niet bij hun manier van leven.

Maar zoals ze zelf aan mij vertelde, ze kan nog jaren mee!!

Met SRC val je in de prijzen
De kerst in Vietnam ging eigenlijk rustig aan ons voorbij. Het was lekker warm in Hoi An. Zo nu en dan zag je een kleine Vietnamees verkleed als Kerstmannetje en je hoorde regelmatig allerlei kerstliedjes. Het hotel was versierd met een kerstboom met allerlei nepcadeautjes eronder, maar verder was er geen poespas.

Oudejaarsavond zou heel anders verlopen, dat wisten we al van tevoren. Die avond werd er een groot feest georganiseerd in ons hotel in Phnom Penh. Mijn gasten waren voorzien van hun mooiste kleding. We gingen naar de feestzaal waar die avond maar liefst 400 gasten werden verwacht. Zo’n 10% van de gasten was buitenlands, voor de rest waren het allemaal Cambodjanen. Ik had bij toeval (!) een zeer strategische plek gevonden en kon alle prachtig geklede Cambodjaanse dames bij binnenkomst bewonderen. Mijn avond begon goed!

Er was een zeer uitgebreid buffet. Mensen dansten op erg harde livemuziek. En natuurlijk was er ook een loterij, want daar zijn Cambodjanen namelijk dol op. Iedereen had een lotnummer gekregen en zo werd er regelmatig een prijsje verloot, zonder dat mijn groep in de prijzen viel.

Om circa kwart voor tien hield ik het voor gezien. Ik was moe na een lange dag en de volgende ochtend wilde ik toch ook weer helemaal fit zijn voor de mooie busrit naar Siem Reap. En zo lag ik al voor twaalf uur heerlijk te ronken, totdat ik om kwart voor een wakker schrok van de telefoon. Een van mijn gasten belde en ik was natuurlijk meteen klaarwakker, zeker toen ze me vertelde dat ze een groot probleem had. De adrenaline stroomde door mijn lijf. Wat voor iets ernstigs zou er gebeurd zijn dat ik wakker gebeld werd?

“Frits, we hebben een koelkast en een TV gewonnen!”zei ze. “Wat moeten we daarmee? Kan jij wat regelen?”Ik geloof niet dat ik echt vriendelijk gereageerd heb. Daarvoor wil je toch niet wakker gebeld worden, zeker niet als je er op dat moment toch niets mee kan. En eerlijk gezegd geloofde ik het ook niet helemaal….

De volgende ochtend bleek het dus allemaal wel waar te zijn. Een paar gasten van de groep waren opgebleven tot het einde en hadden de loten van anderen gekregen. Daar waren dus een heleboel prijzen op gevallen; niet alleen de megakoelkast en de grote dure TV, maar ook nog een DVD-speler en een blender. Wat daarmee te doen? De koelkast konden we onmogelijk in de bus meenemen. Na overleg met gids Senh hebben we de koelkast achtergelaten en heeft hij hem twee dagen later naar een school gebracht. De TV, DVD-speler en blender hebben we naar het weeshuis Happy Family in Siem Reap gebracht. De kids waren er meer dan blij mee. Zoiets hadden ze nog nooit gezien.

Omdat ik zelf nog een paar dagen langer in Siem Reap bleef, wilde ik zondag eens even gaan kijken of de TV al geïnstalleerd was. Dat is toch geen gemakkelijke klus. Als ik daar normaal gesproken op zondagmorgen op mijn fiets aan kom rijden, is het op de binnenplaats altijd een drukte van belang met spelende kinderen. Deze keer was het helemaal uitgestorven. Ik begreep er niets van. Waar zouden ze zijn? Binnen hoorde ik veel gelach, en ja hoor: daar zaten 25 paar stralende ogen naar een DVD te kijken. Wat een geweldig gezicht! Voor mij hadden ze even geen tijd, dus ik ben er maar lekker bij gaan zitten.

Waterpompen
Naast de ondersteuning van het weeshuis is het (laten) plaatsen van waterpompen een zeer belangrijk deel van de bestedingen van alle giften en het is en blijft een absolute noodzaak om dat te doen, zolang de overheid niet zorgt voor schoon water voor zijn inwoners, dan moeten anderen het maar doen.

Inmiddels zijn er meer dan 50 pompen geplaatst, en daar ben ik en de “gelukkigen” heel blij mee. Als ik een paar dagen langer in Siem Reap verblijf ga ik telkens met Bo Bo en de aannemer op pad om plekken te zoeken waar het absoluut noodzakelijk is, we proberen de armste plekken te vinden en dan moet je helaas ook wel eens mensen teleurstellen. Iedere keer heb ik geld voor een bepaald aantal pompen en als ik die dag het maximale aantal bereikt heb en je vervolgens weer een plek ziet waar het nodig is, dan moet je mensen wel eens teleurstellen. Maar meestal is die teleurstelling van korte duur, we beloven telkens weer dat zij de volgende keer aan de beurt zijn, en daar zorgen we dan ook voor.

Ook in 2013 ga ik gewoon weer verder met dit prachtige werk en iedere keer realiseer ik me dat dit alleen maar mogelijk wordt gemaakt dankzij jullie gulle giften, dus wederom:

HEEL ERG BEDANKT (akun tran op zijn Cambodjaans….)

Frits van Norden